huisje - tuintje - kiezelsteentjes

Zaterdag is mijn petekind Sensi haar nieuwjaarsbrief komen voorlezen, in ruil voor een kadootje. 't Was leuk: ze wordt zo ontzettend groot... én ze had haar brief helemaal zelf geschreven (glunderglunder).
Zo'n petekind komt natuurlijk nooit alleen (allez ja, toch niet als ze zes, bijna zeven is): daar hoort een mama bij. En de mama van mijn petekind (Annemie) die heeft nogal groene vingers en bijhorende groene kriebels... Geheel terecht vond ze onze tuin te verwilderd. En in tegenstelling tot anderen, die enkel commentaar leveren..., trok zij haar stoute tuinhandschoenen aan, en is erin gevlogen: klimop snoeien, rozenstruiken eruit, onkruid weghalen, voorzichtig met de hortensias, margrietje verplanten, perkje opruimen, ... niets was haar te veel. Als klap op de vuurpijl, heeft ze dan maar voor ons beslist dat daar waar er het gras 'niet goed had gepakt' (en nee, dat is niet in heel de tuin) er beter een perkje met kiezels kwam (dat hadden we zelf ook al wel eens bedacht, maar om daar nu ook echt aan te beginnen...). En laat Michiel nu toch nog een paar zakken grind hebben liggen, zeker... Enfin, in plaats van een rustig, zetelzit weekend, is het een tuinwerkweekend geworden: compleet met een zondagse zoektocht langs allerlei tuincentra naar anti-worteldoek voor onder de steentjes... enfin, op een paar afwerkingskleinigheidjes na, ziet het er alvast veeeeeeeeeeeeeeeel beter uit dan voor het weekend... Wie weet komt het nog allemaal goed met die tuin van ons... Merci Annemie! En dank u Sensi (want die heeft het onvermoeibaarst van ons allemaal meegewerkt)!

Oh ja,Annemie, voor ik het vergeet: Skimia vind ik niet mooi... Pieris Japonica wel, al doet het me wat te veel aan mijn promotor denken (en nee, dat is geen japanner)