zeemanshuwelijk voor landrotten

Sinds gisteren zit ik terug in Amsterdam, weer aan het werk. Het is een beetje lastig om terug op kruissnelheid te komen, 'k ben nog een beetje in wittebroodswekenstemming :-). Toch ben ik ook blij om terug aan het werk te zijn. Het vooronderzoek (het testen van onze taakjes bij niet-angstige kinderen) is gestart, en ik wil wel de vinger aan de pols houden...
Michiel en ik zijn nog steeds gelukkig, getrouwd en gelukkig getrouwd. Het is echt ontzettend fijn om man en vrouw te zijn. Ik had nooit gedacht dat trouwen zo'n mooie verandering kon teweegbrengen. Ik was van 't gedacht: dat is een ceremonie en een feest, en voor de rest blijft alles hetzelfde, maar dat is toch niet helemaal waar: het is een heel ander (warm, diep, ...) gevoel. Ondertussen heb ik mijn eerste nacht zonder mijn echtegenoot doorgebracht, en zijn we begonnen aan ons LAT-huwelijk, ons vrijgezellenhuwelijk of ons zeemanshuwelijk voor landrotten, hoe je het ook wil noemen... 'k Hoop maar dat de treinen inderdaad niet staken vandaag, dan kan ik vanavond alweer de lichtjes van de Schelde zien...