Het is triest gesteld met de zelfverklaarde gay capital of the world.
Er komen steeds meer rapporteringen van homomannen die omwille van hun geaardheid in elkaar worden getimmerd door 'asociale jongeren'. Onlangs nog, op Koninginnedag: een amerikaanse journalist van een mij onbekend maar in het wereldje bekend gay-tijdschrift waarvan ik de naam weeral ben vergeten: zomaar afgeslagen, en nog geneens in een donker steegje: nee, onder het alziend oog van feestvierend Amsterdam. En eerder deze week was er weeral zo'n verhaal, al was het iets minder driest...
Het hoeft niet altijd zo gewelddadig te zijn, gelukkig. Meestal beperkt het zich tot nagestaard of uitgejouwd worden. Dat ondervonden ook 2 hetero-journalisten van het krantje Metro, die in ware journalistieke inleving, undercover en vermomd met roze hemd en streepjeshemd, als homokoppel hand in hand door de stad trokken. In de meeste buurten is er niets aan de hand, en vallen ze bij wijze van spreken zelfs niet op, maar in andere buurten worden ze nagestaard, uitgescholden, ... Meestal door allochtone jongeren (zowel meisjes als jongens).
Toch lijken ook autochtone nederlanders het niet altijd gemakkelijk te hebben met de roze gemeenschap. De plaatselijke televisie haalde een aantal mensen voor de camera: enkele jonge mensen zagen er geen probleem in, maar anderen hadden er toch wat problemen mee: ze zouden het zelf niet willen zijn, ze begrepen het niet, 'je moest er maar gewoon mee stoppen'...
Enfin, het klimaat is helemaal niet meer zo rooskleurig als het ooit is geweest.
Maar Amsterdam wil er wel iets aan doen: een paar dagen geleden was er op het Leidseplein een 15 minuten durende (hier moeten vast ergens koppeltekens tussen) manifestatie, waarbij homo's en lesbiënnes hun partners knuffelden en kusten... En gisteren wandelde ik langs een fontein, met roze water... Allemaal heel sympathiek en symbolisch, maar ik denk niet dat het echt veel verschil maakt... Amsterdam verzuurt...
